Η επωνυμία COO φέρει τον χαρακτηρισμό "Sociatel", ο οποίος εμπεριέχει τρία δομικά στοιχεία. Αυτά είναι η διαμονή (Stay), το φαγητό (Eat) και η επικοινωνία (Coo Connect).
Η έμπνευση προήλθε από την εμφάνιση των "millennial" περιηγητών. Αυτοί δεν αντιμετωπίζουν το ταξίδι ως μια παθητική κατάσταση, επιζητώντας απλώς ελεύθερο χρόνο, αλλά ως μια ουσιαστική απόδραση, μια ευκαιρία να γνωρίσουν τον τόπο που επισκέπτονται και να αποκτήσουν αυθεντικές εμπειρίες. Λατρεύουν την αυθεντικότητα, είναι ψηφιακά ενημερωμένοι και μονίμως συνδεδεμένοι στο διαδίκτυο. Το COO από την άλλη μεριά, είναι μια φυσική και ψηφιακή εμπειρία, που αιχμαλωτίζει τα παραπάνω, με αποτέλεσμα η δομή του να συνοψίζεται στα εξής τρία σημεία - κλειδιά: Glocal (global +local / παγκόσμιος + τοπικός), Social (κοινωνικός), Playful (παιχνιδιάρικος). Αυτά εφαρμόζονται σε όλη την εμπειρία COO από το σχεδιασμό των χώρων, την ιστοσελίδα, το μενού, τα γραφιστικά, μέχρι και την επιλογή της γειτονιάς.
Stay
Η γειτονιά Tiong Bahru ενσαρκώνει το βασικό συστατικό της τοπικής εμπειρίας, καθώς είναι γνωστή για την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της. Ο σχεδιασμός εμπνέεται από το πνεύμα και τις αναμνήσεις αυτής της γειτονιάς. Πιο συγκεκριμένα, οι τοίχοι και η οροφή στο χώρο υποδοχής και στο bistro καλύπτονται έντεχνα με διασκεδαστικά γραφικά που διηγούνται την ιστορία της Tiong Bahru. Οι κοινόχρηστοι χώροι στους ορόφους αποπνέουν επίσης μια ισχυρή διάθεση για παιχνίδι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι γραπτοί κανόνες συγκατοίκησης και τα πνευματώδη εικονίδια στους διαδρόμους και στα μπάνια.
Πιστή στην προσέγγιση του σχεδιασμού COO, η εντυπωσιακή είσοδος πλαισιώνεται από μεταλλικό πλέγμα, θυμίζοντας τις μεταλλικές πύλες των παλαιών οικισμών γύρω από την περιοχή, ενώ στην οροφή στον χώρο του bistro, βρίσκει κανείς ένα κομμάτι τέχνης από νέον που σχηματίζει έναν αφηρημένο χάρτη της γειτονιάς. Τέλος, οι συντεταγμένες γεωγραφικού μήκους και πλάτους της θέσης COO εμφανίζονται πίσω από το χώρο υποδοχής με καλλιγραφικά γραφικών νέον.
Eat
Στην καρδιά του COO βρίσκεται το bistro. Σχεδιασμένο ως ο κύριος κοινωνικός χώρος, περιλαμβάνει επίσης μια ιδιωτική γωνία όπου οι επισκέπτες του ξενώνα απολαμβάνουν το πρωινό τους, δουλεύουν ή απλώς χαζεύουν. Χρησιμοποιώντας το ίδιο μεταλλικό πλέγμα με αυτό της εισόδου, οι ιδιωτικές και οι κοινόχρηστες περιοχές του bistro διαχωρίζονται διατηρώντας τη ροή του χώρου.
Connect
Το COO connect είναι ένα ενδιαφέρον εργαλείο που διατίθεται στους επισκέπτες όταν κάνουν κράτηση. Από τη στιγμή που ένας επισκέπτης κλείνει τη διαμονή του, μπορεί να δημιουργεί ένα προσωπικό προφίλ βασισμένο στα ενδιαφέροντά του και να συνδέεται στην πλατφόρμα Coo Connect. Αυτό του επιτρέπει να συνομιλεί με άλλους επισκέπτες, που θα διαμείνουν στο χώρο την ίδια χρονική περίοδο με αυτόν και, εάν το επιθυμεί, να εξερευνήσει την πόλη με παρέα.

Το "Mozaic Bar" αποτελεί ένα μωσαϊκό διαφορετικών υλικών, υφών και χρωμάτων, τα οποία διατηρώντας τις αντιθέσεις τους, δένουν σε ένα αρμονικό σύνολο. Κεντρικό στοιχείο του χώρου αποτελεί το μπαρ σε σχήμα τραπεζίου, που σε συνδυασμό με τη διαμόρφωση του δαπέδου ανατρέπει την ορθοκανονικότητα του κτιρίου. Πάνω σε αυτό το κεντρικό στοιχείο εναλλάσσονται μάρμαρο, ξύλο και μέταλλο, δημιουργώντας ένα παιχνίδι πτυχώσεων και χρωματισμών. Κομμάτια μαύρου και λευκού μαρμάρου, καθώς και ξύλου, σχηματίζουν στο δάπεδο μία διαγώνιο, που ενώνει την είσοδο του μπαρ με την είσοδο στο πατάρι.
Οι καμάρες που πλαισιώνουν την είσοδο στο πατάρι, όπως και οι κολώνες, ντύνονται με γκρίζο μωσαϊκό, το οποίο "γλιστρά" στο δάπεδο, ενοποιώντας τα διαφορετικά υλικά που το αποτελούν. Τα ανοίγματα στην όψη του παταριού, με το ιδιαίτερο σχήμα και το έντονο μπορντό στίγμα τους, έρχονται να ανατρέψουν το κλασικό της μοτίβο. Τέλος, το βελούδινο καθιστικό με τους γήινους τόνους, το ξύλινο δάπεδο και το ιδιαίτερο γαλάζιο μοτίβο στην οροφή αποτελεί το πιο ζεστό σημείο του μπαρ, ενώ παράλληλα συνθέτει και ένα έντονο φόντο, που αναδεικνύει τη σύνθεση στο σύνολό της.

Ο μεταλλικός σκελετός σε συνδυασμό με την ξύλινη οροφή και τα ξύλινα στοιχεία στο εσωτερικό προσδίδουν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στην κατοικία.
Φωτογραφίες: Jeremy Bittermann

Στο σχεδιασμό οι αρχιτέκτονες εφάρμοσαν τη στρατηγική πολυεπίπεδης προστασίας, με κυρίαρχο στοιχείο τα συρόμενα πετάσματα που περιβάλλουν την κατοικία, έτσι ώστε να επιτευχθεί μια ισορροπία μεταξύ της ιδιωτικής ζωής και της σύνδεσης με τον περιβάλλοντα χώρο.
Φωτογραφίες: Jackie Meiring

ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΗΣΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ & ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ

Η ευρεία διάδοση της χρήσης όψεων αλουμινίου τα τελευταία χρόνια οφείλεται κυρίως στη μεγάλη ποικιλία διαθέσιμων προϊόντων και στα πλεονεκτήματα που εμφανίζει το αλουμίνιο ως δομικό υλικό, τα οποία διασφαλίζουν τη μεγάλη διάρκεια ζωής του.

Η διάτρητη ψευδοροφή της τραπεζαρίας προσφέρει περίτεχνα μοτίβα τεχνητού φωτισμού στο χώρο.
Φωτογραφίες: Maxime Brouillet

Η κουζίνα εντάσσεται στο ενιαίο open plan καθιστικό, με το φυσικό φως να διαχέεται στο χώρο, προσδίδοντας μία αίσθηση γαλήνης και χαλάρωσης.
Φωτογραφία: Γιώργος Κορδάκης
Επιμέλεια εικόνας: Μαρία Σιόρμπα

Η εξοχική κατοικία "Triptych" βρίσκεται στους πρόποδες του βουνού Laurentian, σε απόσταση εκατό χιλιομέτρων από το Μόντρεαλ και έχει θέα στη λίμνη St. Cyr. Βασική ιδέα για το σχεδιασμό της αποτέλεσαν οι ιδιότητες του τρίπτυχου, η ανάπτυξη δηλαδή της δομής σε τρεις διακριτούς όγκους. O κεντρικός έχει άμεση θέα στη λίμνη, ενώ οι δύο πλευρικοί εισχωρούν ανάμεσα στα δέντρα του δάσους. Η σύνδεσή τους γίνεται μέσω διαδρόμων, ενώ η γεωμετρία του κάθε όγκου, καθώς και οι κεκλιμένες στέγες αυτών, αποσκοπούν στο ξεχωριστό καδράρισμα της θέας του τοπίου. Σύμφωνα με την ομάδα YH2, το έργο υπόκειται στην ιδέα του κατακερματισμού των μερών, λόγω της ανάγκης να ενταχθεί στο φυσικό επικλινές έδαφος με ομαλό τρόπο. Μοιάζει λοιπόν σαν να φωλιάζει μέσα στο χιόνι, που καλύπτει την περιοχή κατά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου.
To κτίριο αναπτύσσεται σε δύο ορόφους. Η πρόσβαση γίνεται μέσω εξωτερικής σκάλας η οποία καταλήγει σε έναν υπαίθριο χώρο, απ’ όπου γίνεται η είσοδος στην κατοικία. Η είσοδος οδηγεί από την μία πλευρά στους κύριους χώρους και από την άλλη στον ξενώνα, ο οποίος διαχωρίζεται από τους υπόλοιπους χώρους μέσω της διαφοροποίησης των υλικών δαπέδου. Η κουζίνα και το γραφείο βρίσκονται στον κεντρικό όγκο και συνδέονται άμεσα με την τραπεζαρία και το σαλόνι. Από τη μία πλευρά, η τραπεζαρία χαρακτηρίζεται από τη διάτρητη οροφή, μέσω της οποίας επιτυγχάνονται περίτεχνα μοτίβα τεχνητού φωτισμού στο χώρο, ενώ από την άλλη πλευρά, τα μεγάλα πλευρικά ανοίγματα του καθιστικού προς το νότο και την ανατολή, επιτρέπουν τη θέα προς το δάσος. Από το καθιστικό επίσης, οι ένοικοι μπορούν να μεταβούν στο κυρίως υπνοδωμάτιο από μία ξύλινη σκάλα, η οποία αναρτάται από την οροφή και φαίνεται σαν να αιωρείται στον κάτω χώρο. Εκτός από το κυρίως υπνοδωμάτιο, το ισόγειο περιέχει βοηθητικούς χώρους, χώρους μηχανολογικών εγκαταστάσεων καθώς επίσης και το κλειστό γκαράζ.
Tο "Triptych" έχει κατασκευαστεί κυρίως από φυσικά υλικά. Οι όψεις είναι επενδυμένες με ξύλο κέδρου, στο οποίο είναι εμφανής η πατίνα του χρόνου, ώστε η κατασκευή να εντάσσεται πλήρως στο περιβάλλον μέσω της φυσικής φθοράς των όψεων. Οι εσωτερικοί τοίχοι είναι κατασκευασμένοι επίσης από ξύλο κέδρου, στα δάπεδα τοποθετήθηκε ξύλο δρυός και λείο σκυρόδεμα, ενώ σημαντικό στοιχείο αποτελούν τα μεγάλα γυάλινα ανοίγματα, που πλαισιώνονται από κουφώματα αλουμινίου μαύρης απόχρωσης. Μέσω των ανοιγμάτων οι ένοικοι έρχονται σε οπτική επικοινωνία με το φυσικό τοπίο καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Το κτίριο θα μπορούσε να παρομοιαστεί με ένα θεατρικό σκηνικό το οποίο έχει ως σκοπό να αναδείξει το φυσικό τοπίο.

Το διαμέρισμα βρίσκεται σε μια τυπική πολυκατοικία της δεκαετίας του 1960, με μικρού μεγέθους διαμερίσματα ανά όροφο, φθηνά οικοδομικά υλικά, χωρίς πολλές ανέσεις, με απώτερο σκοπό την μαζική κατοίκηση της εποχής της ανοικοδόμησης και των αντιπαροχών.
Το συγκεκριμένο διαμέρισμα, είχε αρχικά μια αρκετά περίπλοκη διαμερισματοποίηση, με μικρούς χώρους και διαδρόμους και ήταν σχετικά σκοτεινό.
Οι σημερινοί ιδιοκτήτες, αρκετά ενημερωμένοι, τόσο σε ότι αφορά στους σύγχρονους τρόπους δόμησης και στα νέα υλικά, αλλά και στο σύγχρονο design, έδωσαν την ελευθερία στους αρχιτέκτονες να σχεδιάσουν χωρίς πολλούς περιορισμούς, με μόνα κριτήρια την καλαισθησία (ευτυχώς κοινή και για τα δύο μέρη) και τη λειτουργικότητα.
Σκοπός της ανακαίνισης ήταν, εκτός από τη δυνατότητα ιδιοκατοίκησης, η εμπορική εκμετάλλευση του ακινήτου με τη μορφή βραχυχρόνιων μισθώσεων, με ενοίκους ποικίλης καταγωγής, ηλικίας, φύλλου και ενδιαφερόντων.
Η κεντρική ιδέα της πρότασης ήταν η δυνατότητα να διεισδύσει το φυσικό φως στο σύνολο του διαμερίσματος. Η διαμπερότητα και η ενοποίηση των λειτουργικών ενοτήτων συντέλεσαν στην υλοποίηση αυτής της ιδέας στο βέλτιστο βαθμό.
Ο σχεδιασμός τονίζει την έντονη γραμμική μορφή του διαμερίσματος, χωρίζοντάς το σε κατά μήκος ενότητες, ξεκινώντας με το χώρο του καθιστικού, ένα μικρό αλλά χρηστικό γραφείο, τα δύο τμήματα της κουζίνας εκατέρωθεν του φωταγωγού, την τραπεζαρία και τους βοηθητικούς χώρους στη μέση. Η απόληξη αυτής της γραμμικής κίνησης καταλήγει σε μια "φωλιά", το υπνοδωμάτιο, ένα κουτί υπερυψωμένο ελαφρά, με ανεμπόδιστη θέα προς τον υπόλοιπο χώρο του διαμερίσματος, αλλά και με σημειακές οπτικές φυγές προς το έντονο αστικό τοπίο της πόλης. Παράλληλα, ο τρόπος με τον οποίο χαράχθηκαν οι "ποταμοί" στην ψευδοροφή, με άξονα το άνοιγμα του μπαλκονιού, συνεισφέρει στη συνολική αντίληψη της γραμμικότητας και της ένωσης του μέσα με το έξω.
Μια ενιαία λευκή και γυαλιστερή επιφάνεια αντανακλά το φυσικό φως και το βοηθάει να εισέλθει έως την "καρδιά" και την είσοδο του διαμερίσματος. Αυτή η επιφάνεια, η οποία χωρίζεται σε τμήματα, προδιαθέτει, αλλά και προκαλεί τον επισκέπτη να τα τραβήξει, να δει πίσω από αυτά. Γενικά, το διαμέρισμα αποτελεί μια ενότητα λειτουργιών, που ωθεί να τις ανακαλύψει κάποιος, από την κουζίνα, τους χώρους αποθήκευσης μπαίνοντας στο διαμέρισμα μέχρι και το WC με μια κρυφή πόρτα δίχως πόμολο.
Η επιλογή ενός άχρωμου ματ πλακιδίου μεγάλου μεγέθους, τοποθετημένου με κατά το δυνατόν μικρότερους αρμούς, συμβάλλει στην ενοποίηση των δομικών στοιχείων, αλλά και των στοιχείων επίπλωσης. Οι τοίχοι και η οροφή επιλέγονται να βαφτούν λευκά, με σκοπό να αφήσουν το φως να διεισδύσει σε βάθος. Τα μοναδικά οικοδομικά στοιχεία που διαφοροποιούνται είναι το κεντρικό υποστύλωμα με το δοκάρι που το διαπερνά. Αποτελούν το κεντρικότερο στοιχείο ολόκληρου του διαμερίσματος. Είναι η μνήμη. Τα στοιχεία που συνδέουν την παρούσα αρχιτεκτονική επέμβαση, με το κτίριο και την ιστορία του, με εμφανή τα όποια λάθη και τις αστοχίες του στο πέρασμα του χρόνου. Το εμφανές σκυρόδεμα, αδρό όπως εμφανίσθηκε κατά την αποξήλωση του επιχρίσματος, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη σύγχρονη κατασκευή, την απόλυτα ορθή γεωμετρία, τα καθαρά χρώματα και τα επιμελημένα υλικά.
Η τραπεζαρία, ακουμπά στην κολόνα, αλλά και αιωρείται. Το ξύλο, στο φυσικό του χρώμα, συμπληρώνει τη φυσικότητα του υλικού του σκυροδέματος.
Σε πλήρη αντιστοιχία με την τραπεζαρία, ο γραμμικός πάγκος του καθιστικού από φυσική δρυ εντείνεται σε μέγεθος όσο προχωράει, μέχρις ότου αγκαλιάσει κάθετα πλέον, την υπόλοιπη κατασκευή της κουζίνας.
Η κουζίνα αποτελεί ένα από τα βασικότερα συνθετικά ευρήματα του συνόλου της πρότασης. Σε πρώτη φάση, κλειστή, κατάλευκη και στιλπνή, συμπληρώνει τον καμβά του χώρου, αλλά και βοηθάει στη διείσδυση του φυσικού φωτός. Σε δεύτερη φάση ανοίγοντας τις συρόμενες πόρτες, μπορεί κάποιος να αξιοποιήσει όποιο τμήμα της κουζίνας επιθυμεί και να δώσει πρόσβαση σε ένα επιπλέον άνοιγμα σε φωταγωγό. Το μαύρο δίνει βάθος, μεγαλώνει το χώρο και ωθεί το χρήστη σε μια παροδική ψευδαίσθηση ότι πίσω από τα λευκά πορτάκια, κρύβεται κάτι μεγαλύτερο που δεν έχει ακόμα ανακαλύψει.
Το υπνοδωμάτιο, είναι το κατ’ εξοχήν δωμάτιο ηρεμίας. Θερμά υλικά εντείνουν αυτή την αίσθηση. Το ξύλινο δάπεδο γυρνάει και περιβάλει την εσοχή. Όπως η είσοδος μιας φωλιάς, μιας σπηλιάς ή ακόμα και αγκαλιάς, έτσι και αυτός ο χώρος, στοχεύει στην πλήρη οικειοποίηση και την εναρμόνιση του ατόμου με το περιβάλλον γύρω του.

Το Gran Fierro είναι ένα αργεντίνικο εστιατόριο με αρχές βιωσιμότητας στην κατασκευή του, αλλά και στη λειτουργία του. O σχεδιασμός του είναι δυναμικός, με ακατέργαστα υλικά, όπως το εμφανές σκυρόδεμα και ο χάλυβας οπλισμού, αλλά η ατμόσφαιρα ζεστή και χαλαρή.
Η ίδρυση του αρχιτεκτονικού γραφείου Formafatal, το 2015, συνοδεύτηκε από το σχεδιασμό και την υλοποίηση του εσωτερικού του αργεντίνικου εστιατορίου στο κέντρο της Πράγας.
Μετά από πέντε χρόνια, ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου αναγκάστηκε να μετακινήσει την επιτυχημένη επιχείρησή του σε μια νέα διεύθυνση, κοντά σε ένα μοναδικό κτίριο, αντιπροσωπευτικό δείγμα φονξιοναλισμού, το "Mánes Gallery".
Το νέο εστιατόριο καλύπτει έκταση 390 m² (συμπεριλαμβανομένου του κήπου), με συνολική χωρητικότητα 163 θέσεων. Χωρίζεται σε 3 μέρη, τον κυρίως χώρο με μια ενιαία ανοιχτή κουζίνα, έναν υπαίθριο κήπο και μια πίσω πτέρυγα με σαλόνια.
Οι αρχιτέκτονες δούλεψαν ξανά την ίδια κεντρική ιδέα σχεδιασμού και οργάνωσης του εστιατορίου και στο νέο χώρο, ένα ιστορικό κτίριο που ανήκει στη ζώνη μνημείων της UNESCO, προσθέτοντας νέες προσεγγίσεις.
Ο στόχος ήταν να γίνει προσπάθεια χρήσης στο μέγιστο του αρχικού εξοπλισμού και των επίπλων. Αυτό καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη λύση εσωτερικής διαμόρφωσης, τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν, όπως και τα χρώματα του εσωτερικού χώρου. Έχουν βεβαίως ενσωματωθεί και νέα στοιχεία στο σχεδιασμό, πάλι βασισμένα σε φυσικές πρώτες ύλες, τα οποία όμως έχουν μια εντελώς νέα λειτουργία. Χαλύβδινες διατομές χρησιμεύουν ως βάση για πάγκους και μπαρ, ράβδοι σιδηρού οπλισμού διαμορφώνουν διαχωριστικά, που διαιρούν οπτικά το χώρο ή χρησιμεύουν ως ράφια για μια πλούσια κάβα κρασιών, κατασκευασμένη σε έναν ολόκληρο τοίχο. Συγκολλημένα συρμάτινα πλέγματα χρησιμεύουν ως πέργκολες για πράσινα φυτά και περίφραξη κήπου.
Εμφανείς συμπαγείς τσιμεντόλιθοι δημιουργούν ένα κυρίαρχο διακοσμητικό στοιχείο σε τοίχο στο χώρο της εισόδου του εστιατορίου. Αυτός ο τοίχος αποτελεί συμβολική παρακαταθήκη της νέας προσέγγισης, όχι μόνο στη γενική ιδέα του αρχιτέκτονα, αλλά πάνω από όλα τη νέα νοοτροπία και φιλοσοφία του Gran Fierro και του ιδιοκτήτη του, ο οποίος αντικατέστησε το κάρβουνο με βιολογικό άνθρακα, τον οποίο άρχισε να παράγει από φυτικά απόβλητα της κουζίνας. Ανακαλύπτοντας λοιπόν, ότι η παραγωγή άνθρακα συμβάλλει στην αποψίλωση των δασών, αποφάσισε να διαδώσει την ευαισθητοποίηση σχετικά με αυτό, μετατρέποντας τον τοίχο σε ισχυρή οπτική δήλωση. Έτσι, μπροστά από κάθε τσιμεντόλιθο αιωρείται ένα κομμάτι κάρβουνου στερεωμένου με σύρμα, ώστε ο τοίχος να είναι σαν μια βιτρίνα και τα κάρβουνα σαν κοσμήματα σε αυτόν. Η ίδια οπτική ιδέα συνεχίζει στο πίσω μέρος του εστιατορίου, όπου, η οροφή ενός από τα σαλόνια δημιουργείται από ένα πλέγμα με κομμάτια άνθρακα.