Ανασχεδιασμός διώροφης κατοικίας στην Κηφισιά

Στη μέση επιμήκους οικοπέδου αναλογίας 1:4, τοποθετήθηκε πριν από 30 χρόνια αυτή η τυπική διώροφη μονοκατοικία. Εγκλωβισμένη μεταξύ ενός όμορου κτιρίου (τυφλή νότια όψη) και μιας πολυκατοικίας, διατηρούσε μια σχεδόν ανύπαρκτη επαφή με τον εξωτερικό χώρο αποκλειστικά σε δυο στενές όψεις. Η βορεινή της πλευρά με μικρά βοηθητικά ανοίγματα, απευθυνόταν στην υπαίθρια πορεία που συνδέει τον ανατολικό με το δυτικό περιβάλλοντα χώρο.
Με αυτούς τους περιορισμούς, μια κατοικία τριών επιπέδων ανασχεδιάστηκε πλήρως, ώστε να καλύψει τις σύγχρονες απαιτήσεις μιας οικογένειας. Οι δυο επιμήκεις τυφλές όψεις αποτέλεσαν το λαιμό της κλεψύδρας, μέσω του οποίου διοχετεύεται η ροή της καθημερινότητας αποκαθιστώντας τη φυσική σύνδεση του ισογείου με τους δύο υπαίθριους χώρους.
Η υφιστάμενη χωροθέτηση των εσωτερικών λειτουργιών κρίθηκε ικανοποιητική ως προς τη δομή και μέσω διακριτικών αλλαγών σε υλικά και ανοίγματα αναμορφώθηκε πλήρως το λεξιλόγιό της. Στο ισόγειο παρέμειναν οι δημόσιοι χώροι και οργανωθήκαν οπτικά, λειτουργικά και αισθητικά σε έναν ενιαίο χώρο γύρω από τον πυρήνα των κατακόρυφων κινήσεων. Ο μοναδικός κλειστός χώρος του WC, λειτουργεί σαν πλάτη για την ανοικτή κουζίνα. Το κλιμακοστάσιο, επανασχεδιάστηκε μορφολογικά αναδεικνύοντας γλυπτικά την γεωμετρική του διάσταση και φωτίστηκε διακριτικά. Η χαμένη επικοινωνία με το περιβάλλον αποκαταστάθηκε πλήρως, με άξονες αφενός τον φυσικό φωτισμό και την υλικότητα, αφετέρου τη σχεδιαστική επεξεργασία των επίπεδων. Οι λευκοί χρωματισμοί των κατακόρυφων επιφανειών συνδυάζονται με την ανοικτή απόχρωση του ξύλινου δαπέδου, με μικρούς σκουρόχρωμους τονισμούς επιλεκτικά. Η ροή των κινήσεων ομαλοποιείται, τα εσωτερικά καθιστικά συνδιαλέγονται με τα υπαίθρια ορίζοντας δυο σημεία στάσης στην αρχή και το τέλος της κάτοψης. Στον όροφο διατηρήθηκαν τα υπνοδωμάτια, χωρίς ιδιαίτερες δομικές αλλαγές.
Η γενική κατεύθυνση σχεδιασμού, καθότι δεν υπήρχαν ενδιαφέρουσες οπτικές φυγές, προσπάθησε να εκμεταλλευθεί και να αναδείξει τις εσωτερικές σχέσεις μεταξύ χώρων και υλικών στην εκάστοτε μικροκλίμακα τους.
Κάθε γωνία και σημείο της κατοικίας, έγινε αντικείμενο αναλυτικού σχεδιασμού. Τα εμφανή δομικά στοιχεία εντάχθηκαν στο σύνολο, τα ηλεκτρομηχανολογικά στοιχεία επιμελώς αποκρύφθηκαν πίσω από επενδύσεις ή αποτέλεσαν στοιχεία χάραξης οροφών και φωτισμού. Οι μη εμφανείς φωτεινές πηγές, αναδεικνύουν αφαιρετικά τη μορφολογική ποιότητα των χαράξεων.
Ήπιες αλλά ταυτόχρονα δραστικές αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, αποκατέστησαν τη χαμένη σχέση της κατοικίας με τους υπαίθριους χώρους, δημιουργώντας μια κλεψύδρα που διοχετεύει αμφίδρομα την ενέργεια της σύγχρονης καθημερινότητας.