Η μετάβαση από τη φάση της κατασκευής ενός τεχνικού έργου στη φάση της λειτουργίας και της συντήρησης, καθώς και η μεταβίβαση αρμοδιοτήτων και ευθυνών από τους φορείς της κατασκευής στους φορείς λειτουργίας του έργου, γίνονται με μια σειρά δραστηριοτήτων που είναι σημαντικές για την τελική του αποτελεσματικότητα.

Το γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών και κατασκευών ιδρύθηκε το 1972 από τον Μιχάλη Σουβατζίδη, απόφοιτο ΕΜΠ (1969). Το 1978 αρχίζει να αναζητά τρόπους να ενσωματώσει τα κλιματικά στοιχεία στο σχεδιασμό του, ανάγοντάς τα σε κυρίαρχο παράγοντα καθορισμού των συνθετικών και μορφολογικών του αποφάσεων.
Το διάστημα 1970 - 1997 σχεδιάζει το Κέντρο Τέχνης και εκεί, στο κέντρο της Αθήνας, εντοπίζει το πνεύμα του τόπου να συνοψίζεται στον Παρθενώνα. Μέσα από τη λειτουργική, βιοκλιματική γλυπτικότητα της στέψης του κτιρίου στοχεύει να εκφράσει μια σύγχρονη εκδοχή της απαράμιλλης στέψης του αττικού συμβόλου. Το κτίριο εκπροσωπεί την Ελλάδα στα βραβεία Mies Van Der Rohe και στην έκθεση Millenium στο Παρίσι (2000).
Το 1996 του ανατίθεται η επέκταση του Αρχαιολογικού Μουσείου Θήβας. Αναζήτησε τρόπους να συναρθρώσει το μοντέρνο με το αρχαϊκό, το στιβαρό με το μεγαλοπρεπές και να δημιουργήσει ένα κτίριο λειτουργικά και κατασκευαστικά κοσμημένο.
Η θεώρηση του Μ. Σουβατζίδη για την αρχιτεκτονική χαρακτηρίστηκε από την επίμονη αναζήτηση μιας νεωτερικής ελληνικής έκφρασης. Συνομιλώντας συνθετικά με την ιστορία, τον μύθο, την παράδοση και τα στοιχεία της φύσης επιχειρεί να ενσωματώσει το πνεύμα του τόπου σε κάθε έργο του. Μέσα από τη διερεύνηση της υλικότητας, της μορφολογικής πλαστικότητας και της εναλλαγής φωτός-σκιάς συντάχθηκε στην προσπάθεια διατύπωσης και ανανέωσης της νεοελληνικής ταυτότητας. Συνολικά με το έργο του υποστηρίζει πως η νεωτερικότητα και το σύγχρονο κάλλος θα συγκροτηθούν κοσκινίζοντας και την παράδοση κι επαναχρησιμοποιώντας τα ψήγματα χρυσού που περιέχει.

Η σύγχρονη βιομηχανία δομικών υλικών προσφέρει μια μεγάλη ποικιλία νέων προϊόντων, που προσδίδουν διαφάνεια στην κτιριακή επιδερμίδα με διάφορους τρόπους. Μπορούμε να τα κατατάξουμε σε πέντε μεγάλες κατηγορίες: νέες μορφές του γυαλιού και πολυκαρβονικά, νέα συνθετικά υλικά, μεταλλαγμένα παραδοσιακά υλικά, διαδραστικά υλικά και, τέλος, γυαλιά που σμιλεύονται σε ψηφιακές μηχανές κατασκευής.

Το σκυρόδεμα είναι το υλικό που χρησιμοποιείται συχνότερα στην κατασκευή κολυμβητικών δεξαμενών λόγω των πλεονεκτικών ιδιοτήτων του, αλλά και λόγω της ελευθερίας που προσφέρει στην κατασκευή δεξαμενών με σύνθετη γεωμετρία.

Υπό το πρίσμα της οικονομικής ύφεσης και της υποβάθμισης της ποιότητας του περιβάλλοντος, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αναπτύξει συγκεκριμένες πολιτικές που αφορούν άμεσα στον τομέα των κατασκευών και αξιώνουν δραστική μείωση της κατανάλωσης ενέργειας και στην κατασκευή κτιρίων με σχεδόν μηδενικές εκπομπές CO2.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951.
Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα με κύρια ασχολία τη μελέτη και κατασκευή ιδιωτικών έργων. Δίδαξε στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (2002-2005).
Έργα του έχουν δημοσιευτεί και εκτεθεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Το 2008 εξέδωσε το βιβλίο Λέξη + Εικόνα (εκδ. Εκκρεμές) με κείμενα και σχόλια πάνω στο έργο του.

Το προεντεταμένο σκυρόδεμα αποτελεί αειφόρο υλικό σύμφωνα με την πιστοποίηση LEED των Η.Π.Α., συμπεριλαμβάνεται στα πιο ανθεκτικά δομικά υλικά, προσφέρει ταχύτητα κατασκευής και μειώνει σημαντικά το βάρος των θεμελιώσεων.

Η εξοικείωση με τις συνδέσεις με μεταλλικούς συνδέσμους είναι απαραίτητη, προκειμένου η μελέτη και η κατασκευή των ξύλινων στεγών να γίνεται βάσει των σχετικών κανονιστικών προβλέψεων.

Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, με την ταχύτητα και την πληθώρα δραστηριοτήτων που την διέπει, τείνει να ελαχιστοποιήσει το χρόνο παραμονής στην οικία. Άμεση συνέπεια είναι η αύξηση της δημιουργίας νέων χώρων δημόσιου χαρακτήρα που φιλοξενούν το άτομο κατά τη διάρκεια της ημέρας με στόχο να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του. Ο σύγχρονος σχεδιασμός ενός κοινόχρηστου χώρου αποσκοπεί στη δημιουργία μιας εμπειρίας που θα κάνει ξεχωριστή και θα παρατείνει την παραμονή του χρήστη. Η εστίαση αποτελεί ένα τομέα που εξυπηρετεί πρωτίστως την ανάγκη της σίτισης του ατόμου, προσφέροντας συγχρόνως ένα τόπο κοινωνικοποίησης και συναναστροφής. Η τάση της εποχής για ανάδειξη της γαστρονομικής τέχνης έχει δημιουργήσει αυξημένη ζήτηση για χώρους με ιδιαίτερη ταυτότητα, που πλαισιώνουν οπτικά τις γαστρονομικές προτάσεις. Ακολουθώντας τη φιλοσοφία που υποστηρίζει ότι ένα έδεσμα οφείλει να ικανοποιεί τη γεύση, την όσφρηση, την αφή και την όραση, ο σύγχρονος σχεδιασμός εστιατορίων εστιάζει την παροχή του στη δημιουργία μιας ολοκληρωμένης εμπειρίας που θα ικανοποιήσει όλες τις αισθήσεις.

Ως ενιαίο δομικό στοιχείο ένα πυροπροστατευτικό υαλοστάσιο –όπως ένα κούφωμα– οφείλει να παρουσιάζει ενιαίο δείκτη πυραντίστασης. Tα πυροπροστατευτικά υαλοστάσια αποτελούνται από δύο τουλάχιστον τζάμια, το διάκενο μεταξύ των οποίων έχει πληρωθεί με διαφανή θερμοδιογκούμενη ζελατινώδη ουσία. Mε την αύξηση της θερμοκρασίας θραύεται το τζάμι από την πλευρά της φωτιάς και το υλικό πλήρωσης μετατρέπεται σε θερμομονωτικό αφρό, ο οποίος καλύπτει και προστατεύει το τζάμι της άλλης πλευράς.
H πυραντίσταση εξασφαλίζεται ουσιαστικά από το υλικό πλήρωσης. Tο πάχος αυτής της στρώσης εξαρτάται από τις ιδιότητες του υλικού και τον επιθυμητό δείκτη πυραντίστασης του υαλοστασίου. H αποτελεσματικότητα μπορεί να βελτιωθεί με τη χρήση πυράντοχων τζαμιών. Eπίσης, με την αύξηση του αριθμού των επάλληλων τζαμιών –και αντίστοιχα των στρώσεων πλήρωσης, αλλά με πολύ μικρότερο πάχος– είναι δυνατό να παραχθούν πυροπροστατευτικά υαλοστάσια με σχετικά μικρό πάχος και ικανοποιητική θερμομόνωση, ηχομόνωση και αντίσταση στη μετάδοση της θερμότητας, καθώς και στη διέλευση καπνού. Για τις περισσότερες περιπτώσεις ο δείκτης πυραντίστασης 30 λεπτών θεωρείται ικανοποιητικός. Στα υαλοστάσια χρησιμοποιείται κατά κανόνα σκελετός από μέταλλο, αλουμίνιο ή χάλυβα και σπανιότερα από ξύλο. Τα μέταλλα χαρακτηρίζονται ως άκαυστα υλικά ενώ το ξύλο ως δύσκολα αναφλέξιμο. Τέλος, για την πλήρωση και τη σφράγιση των αρμών πρέπει να χρησιμοποιούνται υλικά  με δείκτη πυραντίστασης εφάμιλλο με αυτόν του υαλοστασίου ή θερμοδιογκούμενων πυράντοχων (ορυκτοβάμβακας σε συνδυασμό με ειδικές μαστίχες ή σιλικόνες κτλ).