Το οικόπεδο βρίσκεται εκτός σχεδίου και εκτός ορίων του οικισμού Γερανίου Ρεθύμνου στη θέση Πετρές, μεταξύ αιγιαλού και βόρειου οδικού άξονα Κρήτης.
Αν και η ιδιοκτησία έχει συνολικά εμβαδόν 2.494,69 m², λόγω περιορισμών ελάχιστων αποστάσεων μεταξύ αιγιαλού και πρωτεύοντος οδικού δικτύου, η περιοχή που επιτρέπεται η δόμηση είναι περιορισμένη και παράγωνη, καταλήγοντας σε ένα εμβαδό επιτρεπόμενης κάλυψης 73,52 m². Η ιδιαιτερότητα αυτή, λειτούργησε καταλυτικά ώστε να βρεθούν διέξοδοι αρχιτεκτονικής έκφρασης, κρατώντας παράλληλα το κτιριολογικό πρόγραμμα μιας πολυτελούς τουριστικής έπαυλης.
Το τετράπλευρο της χάραξης και η δυναμική της οξείας γωνίας που το χαρακτηρίζει αποτέλεσαν τον κεντρικό κορμό της σύνθεσης του κτιρίου. Το σχήμα σηκώθηκε σε όγκο, τρυπήθηκε, επιμηκύνθηκε και επενδύθηκε, αποκτώντας πλαστικότητα ανάλογη των εσωτερικών λειτουργιών και χρήσεών του. Οι αρχιτεκτονικές προεξοχές από ξύλο και πέτρα, ο κλειστός εξώστης και ο ημιυπαίθριος χώρος αποτέλεσαν τα βασικά συνθετικά εργαλεία.
Το κτίριο αποτελείται στο ισόγειο από τους κοινόχρηστους χώρους: καθιστικό με τζάκι, κουζίνα - τραπεζαρία, λουτρό (συνολικά 68,43 m²) και στον όροφο από τρία υπνοδωμάτια, το καθένα με το δικό του λουτρό, και κοινόχρηστες εξυπηρετήσεις, όπως πλυντήριο - στεγνωτήριο (συνολικά 78,94 m²).
Μορφολογική και λειτουργική συνέχεια της σύνθεσης του κτιρίου, αποτελεί ο περιβάλλων χώρος με τις χαράξεις και την οργάνωσή του. Το εσωτερικό κτιστό καθιστικό επεκτείνεται ως μια υπερυψωμένη ζώνη στην πισίνα, η οποία υλοποιείται σε σχήμα αντίστροφο του κτιρίου, χωρίζοντάς την έτσι σε κύρια και παιδική. Σε συνέχειά της ένα γραμμικό στοιχείο νερού, υποδέχεται τον επισκέπτη.
Το ξύλινο δάπεδο που περιβάλλει τμήμα της πισίνας εξελίσσεται σε προβλήτα που συνδέει νοητά το τεχνητό υδάτινο στοιχείο με το φυσικό.
Στον περιβάλλοντα χώρο οργανώνονται εξυπηρετήσεις κολύμβησης, υπαίθριο καθιστικό υπό καλαμωτή, χώρος στάθμευσης, αθλοπαιδιές και εκτεταμένες φυτεύσεις, τόσο καλλωπιστικών όσο και οπωροφόρων δέντρων. Εξέχουσα θέση κατέχει ένας βράχος που ξεχώρισε στις εκσκαφές του κτιρίου και τοποθετήθηκε σε κεντρικό σημείο του περιβάλλοντα χώρου.
Μεγάλη προσοχή δόθηκε στον αρχιτεκτονικό φωτισμό, τόσο των εσωτερικών όσο και των εξωτερικών χώρων, συμβάλλοντας στην σωστή λειτουργία και χρήση τους, αλλά και στην ανάδειξη των συνθετικών επιλογών.

Στο ιστορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης ένας παλιός βιοτεχνικός χώρος αλλάζει χρήση και μετατρέπεται σε κατοικία. Η αρχιτεκτονική προσέγγιση οργανώθηκε μέσα από την "αταξία" της υφιστάμενης κατάστασης. Τη δεκαετία του 1960 στην πόλη επικρατούσε η κατασκευή των κτιρίων με δαιδαλώδεις κολώνες και πολλαπλούς άξονες, με καταμερισμένους χώρους και όχι αυτή των ανοικτών κατόψεων - χώρων - χρήσεων.
Στο συγκεκριμένο project στόχος ήταν η δημιουργία ενός χώρου κατοίκησης με ανοιχτή "open plan" κάτοψη, ο οποίος να περιλαμβάνει όλες τις σύγχρονες ανέσεις ενός διαμερίσματος χωρίς να αλλοιώνει τον αρχικά έντονο βιομηχανικό χαρακτήρα του χώρου.
Το διεμπερές του χώρου και οι ανάγκες των χρηστών ήταν αυτά που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της κάτοψης.
Η μαύρη πόρτα από μέταλλο και γυαλί εισάγει τον χρήστη στο εσωτερικό. Μεγάλα, επίσης μεταλλικά, ανοίγματα βοηθούν το φυσικό φωτισμό να εισβάλει στο εσωτερικό ενώ οι επεξεργασμένες τοιχοποιίες και οροφές από αδρό σοβά ενισχύουν την αίσθηση της φωτεινότητας και της ενοποίησης των επιφανειών, μεγαλώνοντας ακόμη περισσότερο τον ανοιχτό σε κινήσεις - ροές χώρο. Σε αντίθεση με την υφή των τοιχοποιιών και των οροφών το δάπεδο του loft έχει μια πιο λεία υφή από πατητό τσιμεντοκονίαμα, όπου η χάραξη έντονων γεωμετριών και η χρωματική εναλλαγή τους λειτουργεί σαν μια δοκιμή μιας διάταξης των χρήσεων, που έχει αντιστραφεί σαν "σκιά" σε επιφάνειες και αντικείμενα.
Η περιοχή της κουζίνας ανοιχτή στο χώρο και τοποθετημένη ανάμεσα σε στατικά στοιχεία (υποστυλώματα) του κτιρίου, επιτρέπει στο χρήστη να κινηθεί περιμετρικά της νησίδας - πάγκων εργασίας, ενώ είναι κατασκευασμένη από ανοξείδωτο χάλυβα (inox) και κόντρα πλακέ, υλικά με έντονο βιομηχανικό χαρακτήρα. Ο χώρος του φαγητού "οριοθετείται" από τη γεωμετρία του δαπέδου, ενώ ο χώρος του ύπνου αποκτά την ιδιωτικότητά του με τη χρήση ενός υφάσματος, ακολουθώντας τη χάραξη μιας έλλειψης στην οροφή του διαμερίσματος.
Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε και στον υπαίθριο χώρο του loft. Θέλοντας να ενοποιηθεί οπτικά με τον εσωτερικό χώρο, χρησιμοποιήθηκαν τα ίδια υλικά και χρωματισμοί σε τοιχοποιίες και δάπεδα.
Οι ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις τοποθετήθηκαν σε εξωτερικά κανάλια και σωληνώσεις, που τονίζουν το βιομηχανικό χαρακτήρα του χώρου, όπως επίσης και ο τεχνητός φωτισμός με τα έντονα γραμμικά στοιχεία από μαύρο αλουμίνιο.
Η νέα χρήση με αυτή τη σύγχρονη προσέγγιση έπρεπε να ισορροπήσει με την ιδιομορφία της δομής του κελύφους και την αρχική χρήση του κτιρίου.

Στον πρώτο όροφο διατάσσονται περιμετρικά οι χώροι γραφείων, το αναγνωστήριο - βιβλιοθήκη και το μικροβιολογικό εργαστήριο, αφήνοντας έναν κεντρικό χώρο 100 m² ως αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, με ενίσχυση του φυσικού φωτισμού με κυκλικό κούφωμα οροφής (skylight).
Φωτογραφίες: Γιάννης Μανδάλας / Διευθύνων σύμβουλος του Κέντρου Έρευνας Μαστίχας Α.Ε.

Το ξύλο που χρησιμοποιείται στους εσωτερικούς χώρους προσδίδει μία αίσθηση ζεστασιάς και φιλοξενίας, ενώ τα μεγάλα υαλοστάσια προσφέρουν θέαση στο μαγευτικό τοπίο.
Φωτογραφίες: David Boyer

Οι αρχιτέκτονες επέλεξαν περιμετρικά υαλοστάσια με αφανή πλαίσια, καταργώντας σχεδόν το όριο μεταξύ του "μέσα" και του "έξω".
Φωτογραφίες: Fernando Guerra FG+SG

Οι αρχιτέκτονες επέλεξαν να διαμορφώσουν τη ψηλοτάβανη παραδοσιακή σοφίτα σε έναν σύγχρονο open space χώρο, χωρίς διαχωριστικά, αξιοποιώντας τα μεγάλα παράθυρα για φυσικό φωτισμό.
Φωτογραφίες: Tomáš Slavík

Η κατοικία αποτελείται από πέντε προκατασκευασμένους όγκους, οι οποίοι συναρμολογήθηκαν και συνδέθηκαν μεταξύ τους, με προσεγμένο αρθρωτό σχεδιασμό, πριν την παράδοση στο χώρο του εργοταξίου. Η μόνωση, τα παράθυρα και το δάπεδο συναρμολογήθηκαν επίσης πριν από την αποστολή. Η μεταφορά αυτών των μονάδων αποδείχθηκε μία αρκετά μεγάλη πρόκληση, καθώς η διαδικασία περιλάμβανε προετοιμασία, συντονισμό και πλοήγηση σε επαρχιακούς δρόμους σε ιδιαίτερα κακές καιρικές συνθήκες.
Η κατασκευή ξεκίνησε τέλη καλοκαιριού πριν από την κατεδάφιση της ήδη υπάρχουσας κατοικίας, εξασφαλίζοντας ταχύτερους χρόνους, ώστε να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος.
Η κατοικία, σχεδιασμένη με το όραμα της δημιουργίας ενός εξαιρετικά χαμηλού περιβαλλοντικού αποτυπώματος, χτίστηκε χρησιμοποιώντας τοπικά, βιώσιμα υλικά. Τα μεγάλα παράθυρα αποτυπώνουν την ομορφιά της φύσης σε όλο της το μεγαλείο και πλημμυρίζουν το εσωτερικό με φως, ενώ το φυσικό φως συμβάλλει στη μείωση του κόστους θέρμανσης και φωτισμού.
Η εξωτερική πρόσοψη σε φυσικό και μαύρο χρώμα έρχεται σε πλήρη αρμονία με το δασικό τοπίο. Το ξύλο που χρησιμοποιείται στους εσωτερικούς χώρους προσδίδει μία αίσθηση ζεστασιάς και φιλοξενίας. Η αειφόρος ανάπτυξη υπήρξε ο πυρήνας για το σχεδιασμό και την εφαρμογή της αρχιτεκτονικής πρότασης, στοχεύοντας στην πιστοποίηση με LEED Gold.
Το εσωτερικό της κατοικίας σχεδιάστηκε έτσι ώστε κάθε μέλος της οικογένειας να έχει τον δικό του προσωπικό χώρο, χωρίς όμως να χάνεται η αλληλεπίδραση. Ο open plan σχεδιασμός του ισογείου περιλαμβάνει μια μεγάλη κουζίνα και τραπεζαρία, έναν όμορφο, άνετο χώρο καθιστικού και μια βεράντα, με θέα τη λίμνη και το γύρω δάσος. Το χαμηλωμένο κατάστρωμα δίπλα στη λίμνη σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μην διαταράσσει τη θέα στο μαγευτικό τοπίο. Στο ισόγειο υπάρχει ακόμη και ένα ατελιέ για ζωγραφική και ξυλουργική.

Το έργο ανακατασκευής αφορά τη σοφίτα ενός αρχοντικού της δεκαετίας του 1930 στην Πράγα. Το διαμέρισμα χτίστηκε τη δεκαετία του 1990, ενώ η πληθώρα δωματίων δημιουργούσε πρόβλημα στη διαβίωση.

Με στόχο το ύψος , το σαλόνι ανοίχτηκε για να δημιουργηθεί ένας χώρος διπλού ύψους, ο οποίος τονίζεται από ένα ψηλό ράφι σε έναν από τους τοίχους. Στο κέντρο του διαμερίσματος δημιουργήθηκε ένας νέος πυρήνας: ένα μαύρο ξύλινο κουτί, όπου κρύβεται ένα μικρό μπάνιο και φιλοξενείται το κλιμακοστάσιο και ένας διάδρομος στο δεύτερο επίπεδο. Το φως της ημέρας εισχωρεί έτσι βαθιά μέσα στην είσοδο. Με αυτόν τον τρόπο απλοποιήθηκε η διάταξη χωρίς να χρειαστεί οι αρχιτέκτονες να καταφύγουν σε δομικές αλλαγές.

Ο ενιαίος χώρος σαλόνι - κουζίνα βρίσκεται στο κάτω επίπεδο. Μια πτυσσόμενη οθόνη προβολής τοποθετείται ανάμεσα σε δύο δομικούς κάθετους όγκους στη μέση του ανοιχτού δωματίου. Η κουζίνα διαθέτει νησίδα και έχει επιπλέον αποθηκευτικό χώρο, κρυμμένο στο μαύρο κουτί. Το δεύτερο επίπεδο είναι πιο ιδιωτικό. Η βεράντα του τελευταίου ορόφου είναι προσβάσιμη από το υπνοδωμάτιο μέσω ενός γαλλικού παραθύρου.

Στην παλέτα υλικών κυριαρχεί ο καπλαμάς για το μαύρο κουτί, δρύινος καπλαμάς για το δάπεδο και terrazzo για τους πάγκους της κουζίνας. Για τα υπόλοιπα έπιπλα χρησιμοποιούνται λευκοί χρωματικοί τόνοι και λευκή βαφή τοίχου. Τα ζευκτά οροφής και οι χαλύβδινοι στύλοι στο σαλόνι παραμένουν γυμνά. Ο απλός γραμμικός φωτισμός στην κουζίνα υπογραμμίζει τον ακατέργαστο χαρακτήρα και τη γεωμετρία του χώρου, δημιουργώντας μια αντιπαράθεση με τους δύο κομψούς γυάλινους πολυελαίους στο σαλόνι.

Το γραφείο Fran Silvestre Arquitectos ανέλαβε το σχεδιασμό μιας ιδιωτικής πολυτελούς κατοικίας στα Βόρεια προάστια της Valencia, στην Ισπανία. Το επίμηκες προσφερόμενο οικόπεδο έχει θέα στη Μεσόγειο στο βάθος, βρίσκεται ωστόσο εντός του αστικού ιστού. Έτσι, η επίτευξη της ιδανικής ισορροπίας μεταξύ απομόνωσης και εξωστρέφειας υπήρξε πρωταρχική επιδίωξη κατά το σχεδιασμό. Βασικό στόχο αποτέλεσε επίσης η προσαρμογή στο περιβάλλον και, συγκεκριμένα, το άνοιγμα στη θέα και στον κατάφυτο λόφο, καθώς και η παρακολούθηση των κλίσεων του οικοπέδου, που δημιουργούν υψομετρικές διαφορές της τάξης του ενός ορόφου. Το αποτέλεσμα αντανακλά υψηλή αισθητική και κομψότητα, ενώ η καθαρή γεωμετρία του κτιριακού όγκου αποτελεί αναφορά στις αξίες του μοντέρνου κινήματος, που ενσωματώνονται με κριτική ικανότητα και νεωτερικό πνεύμα.

Ιδιωτικότητα και εξωστρέφεια σε ιδανική ισορροπία
Το ήπιο μεσογειακό κλίμα και η εντυπωσιακή θέα της θάλασσας και της καταπράσινης πλαγιάς ενθαρρύνουν την υπαίθρια διαβίωση και τις ανάλαφρες αρχιτεκτονικές χειρονομίες. Οι αρχιτέκτονες επιλέγουν περιμετρικά υαλοστάσια με αφανή πλαίσια, καταργώντας σχεδόν το όριο μεταξύ του “μέσα” και του “έξω”. Την εντύπωση του χωρικού συνεχούς εντείνει και η χρωματική παλέτα, που κινείται σε λευκές αποχρώσεις, τόσο στους εσωτερικούς χώρους όσο και στις αυλές, αλλά και οι ενιαίες επιστρώσεις λευκού μαρμάρου, οι οποίες από τους κύριους χώρους συνεχίζονται σε βεράντες και εξωτερικά κλιμακοστάσια. Η διαφάνεια, που εισάγει τη θέα και το άπλετο μεσογειακό φυσικό φως, καταργεί συγχρόνως την ιδιωτικότητα, που υπόσχεται μια κυψέλη κατοίκησης, καθώς το κτίριο βρίσκεται σε ζώνη κατοικίας και οι διαφανείς του όψεις είναι διαπερατές στα βλέμματα των γειτόνων. Τη λύση σε αυτό το αδιέξοδο προτείνουν οι αρχιτέκτονες με την κατασκευή ενός στεγάστρου εν προβόλω, του οποίου το στατικό σύστημα είναι αφανές, ώστε να μένουν αδιάσπαστες οι γυάλινες προσόψεις. Το στέγαστρο είναι επίμηκες και καλύπτει όλο το μήκος του κτιρίου, δημιουργώντας ευχάριστα σκιασμένα περιβάλλοντα, εσωτερικά και εξωτερικά. Το ευφυές της επιλογής έγκειται στη διατομή του στεγάστρου, η οποία έχει σχήμα “Τ”. Ο κορμός του “Τ” συνθέτει το οριζόντιο δώμα, ενώ το “πέλμα” είναι μια κατακόρυφη επιφάνεια, που δημιουργεί ένα οπτικό φράγμα προς το γειτονικό οικόπεδο, χωρίς όμως να αποκλείει το φυσικό φωτισμό, ακόμα και από την πίσω πλευρά. Η μεσολάβηση των υαλοστασίων και η απόκρυψη του τρόπου στήριξης του στεγάστρου δημιουργούν την ψευδαίσθηση του ιπτάμενου προβόλου πάνω από τη λίθινη βάση στήριξης, ενσαρκώνοντας έτσι την κεντρική ιδέα του σχεδιασμού, όπως αυτή εμφανίζεται στα σκίτσα και στα προπλάσματα.

Επαναπροσδιορισμός του “διαφανούς κουτιού κατοίκησης” με μοντέρνες αναφορές
Προκειμένου να ανταποκριθούν στις επιταγές της θέας και του φυσικού φωτισμού, χωρίς να θυσιάσουν το αίσθημα ασφάλειας που καλείται να προσφέρει μια κατοικία, οι αρχιτέκτονες θέτουν εκ νέου το ζήτημα του “διαφανούς κουτιού κατοίκησης”. Η πρόκληση αυτή έχει δώσει στο παρελθόν αρχιτεκτονικά ορόσημα, όπως η οικία Farnsworth στο Illinois, και είναι εμφανές ότι η αρχιτεκτονική ομάδα αξιοποίησε στο έπακρο το δίδαγμα της εμβληματικής επίλυσης του Mies van der Rohe, που παραμένει υποδειγματική πολλές δεκαετίες μετά. Πρόκειται, λοιπόν, για παρόμοια περίπτωση του διαφανούς κελύφους μεταξύ δύο πλακών, το οποίο “ανοίγει” προς τη θέα και το φως, σε όλες τις κατευθύνσεις. Για την εξασφάλιση της ιδιωτικότητας και την ενσωμάτωση δικτύων και εγκαταστάσεων, προβλέπεται αδιάφανος πυρήνας στο μέσον της κάτοψης. Στην περίπτωση της οικίας Hofmann, ο πυρήνας εσωκλείει βοηθητικούς χώρους, όπως αποθήκευση, λουτρά, την κουζίνα και τους χώρους ύπνου, αλλά και διάφορες εγκαταστάσεις. Με τον τρόπο αυτό, οι χώροι διημέρευσης δεν θυσιάζουν τη μινιμαλιστική αισθητική και την κομψή λιτότητά τους, ενώ ο τρόπος στήριξης του στεγάστρου διατηρεί τη μεταφορά φορτίων στη στάθμη θεμελίωσης ένα μυστήριο. Ταυτόχρονα, η μεγάλη υψομετρική διαφορά κατά μήκος του οικοπέδου, λόγω της κλίσης της πλαγιάς του λόφου στον οποίο βρίσκεται, προσφέρει τις ιδανικές συνθήκες για τη διάταξη των χώρων σε δύο στάθμες, με την κατώτατη να καθίσταται ορατή μόνο από το επίπεδο του δρόμου. Έτσι, προσφέρεται ζωτικός χώρος, χωρίς να θυσιάζεται η καθαρή γεωμετρία της κεντρικής ιδέας.

Εν προβόλω στέγαση. Κατασκευαστικά στοιχεία

Το στέγαστρο της οικίας Hofmann ισοδυναμεί με μια ισχυρή αρχιτεκτονική χειρονομία, συνιστώντας ίσως το πιο εμπνευσμένο στοιχείο της κεντρικής ιδέας των αρχιτεκτόνων. Με τη χαρακτηριστική του διατομή και την έντονη παρουσία του, αναδεικνύει το κτίριο σε ορόσημο. Ταυτόχρονα, το οριζόντιο τμήμα του στεγάστρου διαμορφώνει το δώμα της κατοικίας. Προεξέχοντας έντονα στην πρόσοψη, δημιουργεί ευχάριστους, δροσερούς ημιυπαίθριους χώρους και σκιάζει τον εσωτερικό χώρο, προσφέροντας ένα άνετο περιβάλλον καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, χωρίς να θυσιάζεται στο ελάχιστο η θέα.

Το κατακόρυφο τμήμα του στεγάστρου εξασφαλίζει την ιδιωτικότητα σε σχέση με τους γείτονες, ενώ παράλληλα προσφέρει την οπτική εντύπωση ευστάθειας στο σύνολο, του οποίου η στήριξη είναι αφανής. Με το λεπτό του πάχος και τη μεσολάβηση του διάφανου κελύφους, το στέγαστρο μοιάζει με ιπτάμενο λεπίδι, που αιωρείται πάνω από το γυάλινο όγκο. Για την επίτευξη των λεπτότατων διατομών, η δομή του στεγάστρου αποτελείται από δικτυώματα με μεταλλικές ράβδους και επένδυση πέτρας. Το στοιχείο αυτό συντελεί στον περιορισμό του βάρους και των μεγάλων διατομών στις θέσεις στήριξης. Το οριζόντιο σκέλος στηρίζεται σε μεταλλικά υποστυλώματα με εγκάρσιους συνδέσμους δυσκαμψίας, που καθίστανται αφανή, καθώς ενσωματώνονται στο αδιαφανές κέλυφος, στο κέντρο της ισόγειας στάθμης. Η μεταβίβαση των φορτίων από την οριζόντια πλάκα του στεγάστρου-δώματος πραγματοποιείται μέσω μεταλλικών δοκών τυπικής διατομής IPE, με μεγάλα στατικά ύψη, που τοποθετούνται κάτω από το δικτύωμα ανά τακτά διαστήματα. Οι δοκοί αυτές εσωκλείονται στην ψευδοροφή, με αποτέλεσμα να μην επηρεάζουν οπτικά την εντύπωση του λεπτότατου στεγάστρου. Για το κατακόρυφο τμήμα, που διαμορφώνεται ως ένα είδος ψηλού στηθαίου, επιλέγεται κοιλοδοκός τετραγωνικής διατομής με συνδετήρες, στοιχείο που παγιώνει την ευστάθεια της κατασκευής έναντι της βαρύτητας αλλά και της ανεμοπίεσης. Στο οριζόντιο τμήμα του στεγάστρου συναντώνται όλες οι στρώσεις θερμομόνωσης και στεγάνωσης, με θερμομονωτικό στρώμα πάχους 5 cm, ασφαλτόπανο μεταξύ γεωυφασμάτων, ελαφρομπετόν ρύσεων και αυτοεπιπεδούμενο κονίαμα, προκειμένου να διαμορφωθεί η τελική επιφάνεια. Τέλος, η επικάλυψη των φερόντων στοιχείων στο σύνολο της κατασκευής πραγματοποιείται με κονίαμα, ειδικό για θαλάσσιο περιβάλλον, όπου οι συνθήκες υγρασίας είναι δυσμενείς και ο κίνδυνος διάβρωσης του οπλισμού εμφανίζεται αυξημένος.

ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Μεταξύ των κτιρίων, στα οποία η ακουστική είναι αναγκαίο προαπαιτούμενο για το σωστό σχεδιασμό τους, περιλαμβάνονται και τα στούντιο υψηλής ποιότητας, στα οποία οι διαστάσεις των χώρων, οι αναλογίες τους, οι εσωτερικές επενδύσεις τους, η ορθή διευθέτηση των Η/Μ εγκαταστάσεων, καθώς και οι στατικές προβλέψεις για τα απαιτούμενα φορτία αποτελούν σημαντικές παράμετρους, οι οποίες επηρεάζουν τον ακουστικό σχεδιασμό.