Τα υλικά των όψεων του κτιρίου αναδιπλώνονται και επενδύουν και τους εσωτερικούς χώρους. Μαζί με τον πράσινο τοίχο δημιουργούν άμεση συσχέτιση με το περιβάλλον.
Φωτογραφίες: Γιώργος Σφακιανάκης

Ο Δήμος Αθηναίων στο πλαίσιο αναμόρφωσης των γειτονιών της πρωτεύουσας και μέσα από μία σειρά παρεμβάσεων έκτασης δύο στρεμμάτων προχώρησε στην ανακατασκευή της ιστορικής πλατεί¬ας του Θησείου στην καρδιά της πόλης, στο αρχαιολογικό κέντρο.
Η πλατεία Θησείου, μία από τις σημαντικότερες και πιο πολυσύ¬χναστες πλατείες, αλλάζει πλέον όψη. Αποτελεί μία ξεχωριστή αθηναϊκή διαδρομή, καθώς χάρη στην έντονη κλίση του χώρου προσφέρει εξαιρετική θέα στη γύρω περιοχή. Ο χώρος της πλα¬τείας οργανώθηκε σε τρία επίπεδα, αξιοποιώντας τη φυσική κλίση του εδάφους σ' εκείνο το σημείο.
Με έμφαση στην εναρμόνιση με το περιβάλλον, ο σχεδιασμός βασίστηκε στα απλά σχήματα και στα φυσικά υλικά αλλά και στην επανάχρηση παλαιών πολύτιμων υλικών, όπως τα μαρμάρινα κρά¬σπεδα. Ταυτόχρονα, δημιουργήθηκε κήπος αποτελούμενος από μεσογειακά φυτά και εγκαταστάθηκε νέος φωτισμός.
Στο υψηλότερο επίπεδο κεντρικό στοιχείο αποτελεί το γλυπτό του βασιλιά Θησέα, το οποίο φιλοτεχνήθηκε από τον Γεώργιο Βιτάλη το 1868 και επανατοποθετήθηκε στο σημείο το 2008. Στη βάση του διαμορφώνεται κυκλικός χώρος χαμηλής φύτευσης, ενώ η υπόλοιπη έκταση καλύπτεται από πατημένο χώμα, που λειτουργεί ως σημείο στάσης και περιπάτου. Σ' αυτό το επίπεδο, για την εύκολη πρόσβαση των Α.μεΑ. τοποθετήθηκε ράμπα, η οποία συνδέεται με την περίφραξη του αρχαιολογικού χώρου.

Το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού ολοκλήρωσε τη διαδικασία έγκρισης του συνόλου των μελετών για την κατασκευή του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Σπάρτης στον χώρο της ΧΥΜΟΦΙΞ.

Η αποκατάσταση του κτιρίου του παλαιού εργοστασίου και η αξιοποίησή του σε ένα σύγχρονο αρχαιολογικό μουσείο σε συνδυασμό με την ολική αναβάθμιση και επέκταση του υφιστάμενου μουσείου αναβαθμίζει τις πολιτιστικές υποδομές της Σπάρτης και αναδεικνύει με σύγχρονο τρόπο το εξαιρετικά σημαντικό πολιτιστικό απόθεμά της. Σύμφωνα και με την υπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη, η αναθεώρηση της αρχικής αρχιτεκτονικής μελέτης, ορίζοντας χαμηλότερη στάθμη του υπογείου, κρίθηκε επιβεβλημένη, προκειμένου να καταστεί δυνατή η διατήρηση των αρχαιοτήτων, που αποκάλυψε η αρχαιολογική έρευνα εντός του περιγράμματος του υπογείου του νέου κτιρίου. Στην αρχιτεκτονική προσέγγιση δόθηκε έμφαση στη διατήρηση και ανάδειξη της κύριας όψης του κτιρίου ΧΥΜΟΦΙΞ, η οποία διασώζει τις αρχές του αρχικού σχεδιασμού του, αλλά και στη διατήρηση του εσωτερικού του διατηρητέου κτιρίου, ώστε να υπενθυμίζει τον βιομηχανικό χαρακτήρα του.

Η εγκεκριμένη μελέτη του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Σπάρτης ακολουθεί δύο άξονες: αφενός προβλέπει την αποκατάσταση του παλαιού κελύφους του βιομηχανικού κτιρίου, προκειμένου να συμπεριλάβει λειτουργίες του νέου μουσείου, αφετέρου την προσθήκη κατ’ επέκταση διώροφου κτιρίου με υπόγειο, ώστε το κτιριακό συγκρότημα να καλύπτει το σύνολο των λειτουργιών ενός σύγχρονου μουσείου, καθολικά προσβάσιμου.

Ως προς τη λειτουργική οργάνωση των χώρων, το υπόγειο αναπτύσσεται σε δύο στάθμες. Στην κατώτερη στάθμη διαμορφώνονται, μεταξύ άλλων, τρεις διακριτοί βασικοί χώροι αποθήκευσης κεραμικών, ψηφιδωτών και γλυπτών, μικρότεροι χώροι αποθήκευσης ανασκαφικών ευρημάτων, ένα θησαυροφυλάκιο, ο κεντρικός ανελκυστήρας. Στη δεύτερη στάθμη τοποθετείται το μηχανοστάσιο κλιματισμού, το κεντρικό κλιμακοστάσιο, χώροι υγιεινής, το γραφείο του φυλακτικού προσωπικού και ο θάλαμο ελέγχου.

Το ισόγειο αναπτύσσεται και αυτό σε δύο στάθμες. Στην κατώτερη στάθμη δημιουργούνται οι χώροι παράλληλων εκδηλώσεων και περιοδικών εκθέσεων, το Cafe, το πωλητήριο, χώροι εξυπηρέτησης του κοινού. Στην ανώτερη στάθμη του ισογείου αναπτύσσονται η κύρια αίθουσα εκθέσεων, χώροι μελέτης, εργαστήρια και χώροι υγιεινής, ενώ υπάρχει σύνδεση με τον εξωτερικό χώρο.

Η ΧΡΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΓΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ

O αρχιτεκτονικός σχεδιασμός των κτιριακών εγκαταστάσεων φιλοξενίας και η εσωτερική αρχιτεκτονική των χώρων αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της εταιρικής ταυτότητας ενός ξενοδοχείου. Ο σχεδιασμός αποτελεί τη βάση για την παροχή υπηρεσιών των ξενοδοχείων και συμβάλλει στην απόδοση μιας σύγχρονης εικόνας με απώτερο στόχο την άρτια εξυπηρέτηση των αναγκών των θαμώνων και την αύξηση των πωλήσεων. Σημειώνεται ότι τα ξενοδοχεία ανήκουν σε έναν κλάδο της παγκόσμιας οικονομικής αγοράς, στην οποία τα δεδομένα προτάσσουν συχνές αναπροσαρμογές ως προς τη στρατηγική των πωλήσεων και την ανανέωση της εικόνας των εγκαταστάσεων. Επίσης η καθημερινή χρήση δημιουργεί καταπονήσεις και φθορά στις υποδομές, στην επίπλωση και στον εξοπλισμό. Τα ως άνω δεδομένα μεταφράζονται σε συχνές ανακαινίσεις, ριζικές ή μερικές ανά διαστήματα 5 - 10 ετών. Συνεπώς, η επιλογή των υλικών πραγματοποιείται και με τον όρο της βραχυπρόθεσμης κατά μέσο όρο εφαρμογής.

Το "Interlock", ένα πενταώροφο κτίριο μεικτής χρήσης, βρίσκεται σε μια οδό, η οποία φιλοξενεί μεγάλο εύρος αρχιτεκτονικών στιλ. Έτσι, απορροφά αυτήν την ιστορία και απαντά παίρνοντας τις αναλογίες του γειτονικού κτιρίου του 19ου αιώνα και αναδιαμορφώνοντας την πρόσοψη από τούβλα, για να δημιουργήσει ένα κτίριο αβέβαιης κληρονομιάς, το οποίο να είναι ταυτόχρονα ιστορικό και σύγχρονο, οικείο αλλά ξένο.
Εγκαταλείποντας τις παραδοσιακές διαστάσεις του τούβλου του Λονδίνου, αναπτύχθηκε μια συλλογή από 44 παραμορφωμένα και φαινομενικά ακατάστατα τούβλα. Τα μοτίβα που σχηματίζονται προκύπτουν εν μέρει από την αλληλεπίδραση μεταξύ των υλικών και της δομής του κτιρίου. Τα τούβλα μοιάζουν να αναδιπλώνονται δίπλα στα ανοίγματα, να διογκώνονται και να λυγίζουν ανάμεσα στους ορόφους και να δημιουργούν ένα πλαίσιο, που ορίζει την περίμετρο της πρόσοψης. Για τους περαστικούς μοιάζουν να μεταμορφώνονται και να στρίβουν σαν γρανάζια.
Το "Staffordshire Blue Clay" επιλέχθηκε ως αντίθεση προς τις υπάρχουσες τοιχοποιίες. Ο πηλός τοποθετήθηκε σε 14 χειροποίητα καλούπια από χάλυβα και ψήθηκε σε οξείδωση για να δημιουργηθεί το ματ μπλε τελείωμα. Μετά το ψήσιμο, αυτά τα 14 τούβλα χωρίστηκαν για να σχηματίσουν τους 30 "απογόνους". Η σύνθεση των 5.000 τεμαχίων ολοκληρώθηκε σε τρεις μήνες. Η ομάδα κατασκευής χρησιμοποίησε 188 τυπωμένα πρότυπα κλίμακας 1:1, που καθόρισαν τον αριθμό, την τυπολογία και τη θέση κάθε τούβλου.

Αρχιτεκτονική μελέτη: Bureau de Change Architects
Φωτογραφίες: Gilbert McCarragherS

Αναμειγνύοντας Μεσογειακές γεύσεις και σύγχρονες τεχνικές της Λατινικής Αμερικής, Το Imperfecto, δημιούργημα του σεφ Enrique Limardo και του συνέταιρου του Ezequiel Vázquez-Ger, κέρδισε πρόσφατα την εκτίμηση του γκουρμέ κοινού, αφότου άνοιξε τις πόρτες του, τον Απρίλιο του 2021. Η μόνιμη αναζήτηση της τελειότητας, κατά τον Αριστοτέλη, αλλά μη φτάνοντάς την ποτέ, αποτελεί τον πυρήνα της φιλοσοφίας του εστιατορίου.
Την ιδέα συνέλαβε ο δημιουργικός νους του φωτογράφου Γιώργου Κορδάκη και το εστιατόριο σχεδιάστηκε από το Ελληνο-σουηδικό αρχιτεκτονικό γραφείο OOAK. Το Imperfecto είναι φανερά επηρεασμένο από μεσογειακά πρότυπα. Ταλαντεύεται στην χρωματική παλέτα του άσπρου και του μαύρου, με αποχρώσεις του μπλε και χαρακτηριστικές θερμές μαστορικές τερακότα πινελιές. Το εστιατόριο των 98 θέσεων χωρίζεται σε τρία μέρη: Το μπαρ, Το chef’s table και την μεγάλη σάλα. Το καθένα προσφέρει τη δική του καθορισμένη ενέργεια. Ένας σκηνογραφικός τοίχος φόντου εμπνευσμένος από τα μεσογειακά μαρμάρινα λατομεία, συνδέει τους χώρους. Στην ουσία πρόκειται για ένα τοίχο που με πολλαπλές επιφάνειες σε διάφορες αποχρώσεις και υφές του άσπρου. Απαλό και τραχύ, γυαλιστερό και ματ αντικατοπτρίζει το φως με διαφορετικούς τρόπους, καθιστώντας τον πλούσιο σε σημασία και συμβολισμούς. Κομψά δερμάτινα σιλό, με θόλους και στρογγυλά τραπέζια για πιο οικείες συναντήσεις στον πίσω τοίχο. Πάνω από την κυρίως αίθουσα του εστιατορίου, γυάλινοι λαμπτήρες σε σχήμα σταγόνων σχεδιασμένοι από τον καλλιτέχνη υαλουργό Simon Klenell, προσφέρουν θερμό φωτισμό που μιμείται την θαλπωρή του ήλιου πάνω από το Αιγαίο. Πολλά έπιπλα έγιναν κατά παραγγελία και σχεδιάστηκαν από τους OOAK Architects, συνδυάστηκαν με κομμάτια που προέρχονται από μερικούς από τους διασημότερες οίκους στο design φίρμες δημιουργώντας έτσι τη ραχοκοκαλιά του DNA του εστιατορίου. Ένα έπιπλο υποδοχής για τους πελάτες από ξύλο ελιάς σε συνδυασμό με χειροποίητα κεραμικά πλακάκια και δοχεία της καλλιτέχνιδος Μελίνας Ξενάκη στολίζουν τον χώρο. Ο πλούσια σχεδιασμένος χώρος του μπαρ με φωτιστικά σχεδιασμένα custom από το στούντιο Orbium και μία φωτογραφία μεγάλης διάστασης ενός ελληνικού λατομείου του εμπνευστή του πρότζεκτ, Γιώργου Κορδάκη.
Η OOAK architects χρησιμοποίησαν διάφορα αυθεντικά υλικά υψηλής ποιότητας που περιλαμβάνουν ελληνικά και ιταλικά μάρμαρα καθώς και πυλό και ξύλο από διαφορετικά σημεία του κόσμου, δημιουργώντας αντιθέσεις στην υφή κατά μήκος του χώρου. Το αμάλγαμα όλων των φυσικών υλικών και των τολμηρών μορφών οδηγούν σε μια ολιστική γιορτή της αναμφισβήτητης ταυτότητας του χώρου. Μια μοντέρνα εκπληκτική κλασική γκουρμέ εμπειρία που η μη τελειότητα πηγάζει από την ιδιαίτερη σύνθεση φαινομενικά εντελώς ασύμβατων στοιχείων, κόσμων και αισθητικών ταυτοτήτων.

Το νησί της Καρπάθου είναι γνωστό για τους όμορφους παραδοσιακούς οικισμούς του με τα κλιμακωτά δώματα και τις αυλές. Η τοποθεσία του έργου αυτού, στο γραφικό χωριό του Διαφανίου, έχει ακριβώς αυτόν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα. Πρόκειται για ένα οικόπεδο το οποίο βρίσκεται, εν μέρει, στην ταράτσα υπάρχοντος κτιρίου. Η εν λόγω ταράτσα προσφέρει απέραντη βίστα 180 μοιρών με θέα προς το λιμάνι Διαφανίου στα ανατολικά, το Αιγαίο στα βόρεια και τον οικισμό στα δυτικά. Ένας από τους πρωταρχικούς στόχους του σχεδιασμού ήταν να διατηρηθεί η αίσθηση της ταράτσας, παρότι έπρεπε να δημιουργηθεί ένα σπίτι πάνω σε αυτήν. Η ταράτσα παίρνει τη μορφή ιδιωτικού παρατηρητηρίου, μίας βεράντας με κύριο χαρακτηριστικό την όμορφη θέα. Για μέγιστη ιδιωτικότητα και προστασία από τους ανέμους η βεράντα αγκαλιάζεται περιμετρικά από ένα τοιχίο. Ένας κλειστός όγκος, με σχεδιαστικές αναφορές στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική του νησιού, αιωρείται πάνω από την βεράντα αυτή προσφέροντας σκιά. Ο όγκος αυτός φιλοξενεί τους ιδιωτικούς χώρους του σπιτιού ενώ οι χώροι συναναστροφής οργανώνονται σε έναν ενιαίο ανοιχτό χώρο στην βεράντα. Έναν χώρο με απροσδιόριστο εσωτερικό/εξωτερικό χαρακτήρα χάρη στο άνοιγμα των 13,8 m με μόνη στατική στήριξη, το περιμετρικό τοιχίο. Το εσωτερικό του σπιτιού έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να τονώνει και να εμπλουτίζει την εμπειρία της θέας προς την θάλασσα και της τοποθεσίας στον παραδοσιακό οικισμό του Διαφανίου. Ένα κολάζ χρωμάτων και υλικών καθώς και η διαφοροποίηση στα ύψη και στα σχήματα των εσωτερικών χώρων, μεγιστοποιούν την εμπειρία των κατά τα άλλα μικρών δωματίων και συμβάλλουν στο να ενταχθεί η οικία ακόμα περισσότερο στον παραδοσιακό οικισμό.

Το έργο πραγματεύεται το σχεδιασμό ενός σύγχρονου ζαχαροπλαστείου στην καρδιά της παλιάς πόλης του Ρεθύμνου. Με ιδιαίτερη γκάμα εδεσμάτων, και βασικό προϊόν, το γλυκό “sandwich”, το Sable αποτελεί την εκδοχή ενός κομψού εργαστηρίου ποιοτικής ζαχαροπλαστικής.
Σε ένα στενόμακρο χώρο 49 m2 που περιλαμβάνει χωρικές ενότητες όπως, εργαστήριο, μπαρ, διάδρομο πελατών και βοηθητικούς χώρους WC και αποθήκης, σχεδιαστική πρόκληση αποτέλεσε η ανάπτυξη τους κατά τρόπο λειτουργικό, εξασφαλίζοντας την απρόσκοπτη πρόσβαση και την εργονομική εκμετάλλευση.
Η σχεδιαστική προσέγγιση αντλεί έμπνευση από τις στρώσεις από τις οποίες αποτελούνται τα γλυκά sandwich. Κατασκευές με τη μορφολογία «στρώσεων», από την κεντρική μεταλλική ραφιέρα μέχρι τα κρεμαστά φωτιστικά στο χώρο του μπαρ, προσομοιάζουν τον τρόπο της παρασκευής των εδεσμάτων.
Αντίστοιχες λακαριστές κατασκευές σε μορφή αγκύλης οριοθετούν στην ίδια λογική τόσο στοιχεία της εταιρικής ταυτότητας, όσο και λιτές διακοσμητικές λεπτομέρειες. Γύψινες κατασκευές στην οροφή και στους τοίχους συνδυάζονται αρμονικά με μοτίβα ανάγλυφης ταπετσαρίας, δίνοντας στο χώρο μια απαραίτητη δόση λιτής πολυτέλειας αντανακλώντας το συνδυασμό αγνότητας και ποιοτικής ζαχαροπλαστικής τέχνης που χαρακτηρίζει το προϊόν.
Το πλακάκι terrazzo, σε συνδυασμό με τις αποχρώσεις ξύλου δρυς του μπαρ, συνθέτουν ένα υπόβαθρο που αναδεικνύει της μοντέρνες γραμμές των μεταλλικών κατασκευών σε πετρόλ χρώμα, διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον ήπιων αντιθέσεων, μοντέρνου και κλασικού ύφους.

Αντικείμενο του έργου υπήρξε ο επανασχεδιασμός χώρου 137 m² στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, με σκοπό τη δημιουργία μιας σύγχρονης επαγγελματικής στέγης.
Ο χώρος βρίσκεται στον δεύτερο όροφο τετραώροφης οικοδομής, χαρακτηρισμένης ως διατηρητέας, και επιμερίζεται σε υποενότητες που περιλαμβάνουν την υποδοχή (reception), ένα διευθυντικό γραφείο και χώρο συνεδριάσεων. Βοηθητικοί χώροι, όπως κουζίνα και δυο WC έρχονται να συμπληρώσουν λειτουργικά την κάτοψη.
Η ανακαίνιση του χώρου έγινε με στόχο την κάλυψη τόσο αισθητικά, όσο και λειτουργικά των αναγκών της επιχείρησης, μέσα από μοντέρνα σχεδιαστική προσέγγιση, βασισμένη στον συνδυασμό ευθειών γραμμών και καμπύλων στοιχείων. Έτσι, το πνεύμα του σχεδιασμού βασίστηκε στην αίσθηση διακριτικής πολυτέλειας με την χρήση υψηλών ποιοτικών χαρακτηριστικών σε υλικά και κατασκευή. Το γραφείο εμπνέει επαγγελματισμό, ενώ ταυτόχρονα διαθέτει την κατάλληλη εργονομία ώστε να διευκολύνει την εργασία.
Το λευκό, το μαύρο και το κίτρινο χρώμα αποτελούν βασικά χρώματα του brand της εταιρίας και συμπληρώνουν το αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο του χώρου, ενώ εναρμονίζονται πλήρως με τις ειδικές κατασκευές των επίπλων, τα οποία έχουν σχεδιαστεί από τους αρχιτέκτονες και προσαρμόζονται με απόλυτη ακρίβεια στον χώρο. Οι κατασκευές αφορούν το σύνολο του γραφειακού εξοπλισμού και ακολουθούν πιστά την σχεδιαστική ταυτότητα του χώρου και της ίδιας της επιχείρησης. Σημαντική λεπτομέρεια αποτελεί η επιλογή των σωστών υλικών και υφών, τα οποία λειτουργούν συμπληρωματικά με την χρωματική παλέτα και δημιουργούν μια αίσθηση άνεσης και ηρεμίας. Στην προκειμένη περίπτωση έντονο είναι το εφέ του ξύλου καρυδιάς, ενώ τα έπιπλα είναι κατασκευασμένα από μελαμίνη, λευκή και μαύρη, MDF χρωματισμένο με λάκα και στραντζαριστή λαμαρίνα. Ο χώρος όντας σε διατηρητέο κτίριο εμφάνιζε γύψινα διακοσμητικά στοιχεία στις οροφές του, πράγμα και το οποίο αποδόθηκε και από τους αρχιτέκτονες για να μην αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του και να διατηρηθεί η ταυτότητα του χώρου.
Η αξιοποίηση του φυσικού φωτός είναι βασική παράμετρος του σχεδιασμού και πραγματοποιείται με τα μεγάλα και ψηλά ανοίγματα και τη χρήση ενός γυάλινου διαχωριστικού στοιχείου στην υποδοχή, αναδεικνύοντας την έννοια του open space και αποπνέοντας αξιοπιστία. Ωστόσο, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται και στον τεχνητό φωτισμό, ο οποίος παρατηρείται τόσο σε κατακόρυφα στοιχεία, όσο και σαν κρυφός φωτισμός συμπληρώνοντας τις ροές της κίνησης και προσδίδοντας δυναμισμό στους χώρους.

Τοποθετημένο στην καρδιά του εβραϊκού πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ, το ερευνητικό κέντρο "Edmond and Lily Safra Center" αποτελεί μια πρωτοποριακή εγκατάσταση για την επιστημονική εξερεύνηση του εγκεφάλου. Το κτίριο θα λειτουργεί ως κεντρική είσοδος του πανεπιστημίου, μόλις ανοίξει η νέα σύνδεση του τραμ με το κέντρο της πόλης. Οι κοινόχρηστοι χώροι και οι εργαστηριακές εγκαταστάσεις του έχουν σχεδιαστεί για να προσελκύουν τους φοιτητές - μελλοντικούς επιστήμονες, καθώς και να ενθαρρύνουν το ενδιαφέρον για τις ερευνητικές δραστηριότητες του κέντρου. Το έργο είναι ένα από τα πιο καινοτόμα του είδους του, με πολλά εργαστηριακά συγκροτήματα που είναι εξαιρετικά ευέλικτα, έτσι ώστε να μπορούν να προσαρμοστούν στις εκάστοτε μελλοντικές αλλαγές.
Η διάταξη του κτιρίου αποτελείται από δύο παράλληλες πτέρυγες, τοποθετημένες γύρω από μία κεντρική αυλή. Τα ανώτερα επίπεδα στεγάζουν 28 εργαστήρια, τα οποία συνδέονται με κοινόχρηστους κόμβους, έτσι ώστε να ενθαρρύνεται η αλληλεπίδραση και η ανταλλαγή ιδεών μεταξύ φοιτητών και προσωπικού. Στο ισόγειο υπάρχουν οι χώροι διδασκαλίας, ένα αμφιθέατρο 200 θέσεων, μία βιβλιοθήκη, μία καφετέρια και μία γκαλερί, προσβάσιμη στο κοινό για την προβολή της τέχνης που σχετίζεται με τον εγκέφαλο. Η κεντρική αυλή ενώνει αυτές τις διαφορετικές λειτουργίες, καθιερώνει νέες διαδρομές κυκλοφορίας μέσα στην πανεπιστημιούπολη, αξιοποιώντας το πράσινο του γύρω τοπίου. Στο χώρο κυριαρχούν ένα τεχνητό ρυάκι και φυτεύσεις εσπεριδοειδών σε όλο το μήκος της, σχηματίζοντας έτσι έναν ήσυχο χώρο και ένα δροσερό μικρόκλιμα, το οποίο διαχέεται περαιτέρω από μια αναδιπλούμενη οροφή.
Το έργο έχει εφαρμοστεί σε αστική κλίμακα, με την κύρια πρόσοψή του να προσκαλεί τους ενδιαφερόμενους για εξερεύνηση, προσελκύοντας τους στο εσωτερικό. Στο πλαίσιο της πανδημίας Covid-19, πραγματοποίηθηκε βιοφιλικός σχεδιασμός, προωθώντας τη σημασία της υγείας και της ευημερίας. Η κεντρική αυλή, τα ανοιχτά μπαλκόνια και η κυκλοφορία συμβάλλουν στη διαμόρφωση μιας υγιούς πανεπιστημιούπολης. Η προοδευτική περιβαλλοντική στρατηγική του επιστημονικού κέντρου χρησιμοποιεί παθητικές τεχνικές για τη φυσική μείωση χρήσης της ενέργειας. Τοπικά υλικά, όπως η πέτρα της Ιερουσαλήμ, χρησιμοποιούνται όπου είναι δυνατόν, ενώ το κτίριο έχει έναν καθαρό προσανατολισμό -απευθείας στους άξονες ανατολής - δύσης- για επίτευξη της ηλιοπροστασίας. Τα τρία ανώτερα επίπεδα σκιάζονται από ένα ιδιαίτερο πλέγμα αλουμινίου, με ένα μοτίβο αναπαράστασης των σχεδίων των αρχών του 20ου αιώνα από τον Ισπανό νευροεπιστήμονα Santiago Ramon y Cajal, τα οποία απεικονίζουν τη νευρολογική δομή του εγκεφάλου. Περαιτέρω παθητική ψύξη του κτιρίου παρέχεται από ημιδιαφανή στέγαστρα στα δυτικά και ανατολικά, τα οποία διαμορφώνουν και τις κύριες εισόδους του κτιρίου.